Na de ergste overstroming in honderd jaar was het een week van het opmaken van de schade, vele verhalen en elkaar helpen.Bij ons huis hebben we echt geluk gehad, we hebben een paar vocht plekken en het zwembad moest helemaal leeg gepompt en schoongemaakt worden (50.000 liter water! en er ligt nu 250 kilo zout klaar wat erin moet), bovendien is het een huurhuis dus we hoeven niet eens de kosten te betalen. 

Op maandag maar weer gewoon naar de praktijk gegaan en daar bleken we minder geluk gehad te hebben, niet veel water was binnengekomen maar genoeg om van het tapijt een natte, stinkende massa te maken. vies water, vocht, 30 graden, dat is geen fijne combinatie. Men is hier zo nuchter, men neemt het zoals het komt. Oftewel: we zijn gewoon gaan werken en met wat hulp van partners, Jaap heeft ook flink meegedaan, werd ondertussen overal het tapijt eruit getrokken.

Toen bleek ook dat de meeste mensen op de praktijk niet zoveel geluk gehad hadden, mijn collega arts heeft via het dak en een bootje zijn huis moeten verlaten, de praktijk manager had net een nieuw huis met allemaal nieuwe spulletjes en die is echt alles kwijt, bijna iedereen is ook zijn auto kwijt, zodra er water bij de computergedeeltes dan kan je een auto blijkbaar afschrijven.

We hebben ook geld en spullen ingezameld voor de mensen die het ergste getroffen zijn.En op het spreekuur hoor je de meest verschrikkelijke verhalen. Een vrouw was met een hele groep mensen naar een hoger gebied gevlucht en werden bij het huis daar niet binnengelaten (waarom?) en men was zo in shock dat men daar allemaal een uur is blijven staan in de onweer en stortregen in plaat van verder te lopen naar het volgende huis.Het is ook bijzonder hoe iedereen relativeert, je hoort steeds “ik heb geluk gehad want wat er met die en die gebeurd is…”.

Die nacht had ik nachtdienst, drie dagen na de overstroming en ik zag zoveel mensen met hele vieze onstoken wonden aan de voeten. Men loopt hier veel op blote voeten, zeker in huis en in de tuin en met het riool dat ook overstroomd was werd zelfs het kleinste wondje een probleem.

Inmiddels werd de geur in de praktijk weer iets acceptabeler, toen diende het volgende probleem zich aan: de computers hielden ermee op en dan kan je dus helemaal niks, geen afspraken maken, geen recepten, geen aanvraagformulieren, geen dossiers en heel veel dubbel werk omdat je weet dat je alles weer moet gaan invoeren. Tussendoor hield de koelkast met alle vaccins er ook nog eens mee op (dat loopt hier via huisartsen ipv consultatiebureaus, dus honderden vaccins die te warm dreigden te worden). Maar op donderdag was dat ook allemaal weer gemaakt dus toen kregen we midden in het spreekuur brandalarm en hebben we met zijn allen een uur buiten gestaan. Uiteraard gebeuren dat soort dingen als je net in een consult met een depressieve huilende patient zit. Never a dull moment in general practise! Het was gelukkig vals alarm, waarschijnlijk wederom door het water.

Ik ben blij dat het weekend is, inmiddels is de zon ook weer gaan schijnen dus hopelijk krijgen we nu het vocht overal een beetje weg en dan kunnen we na het weekend met goede moed aan de nieuwe week beginnen.

PS voor wie het meegekregen had, het huis wat we op het oog hadden gaat helaas niet door